tlenek żelaza
Encyklopedia PWN
pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 50;
pigment nieorg., proszek o barwie od krwistoczerwonej do fioletowej, zawierający ponad 90% masowych tlenku żelaza(III) Fe2O3;
facja
geol. pierwotnie termin obejmujący tylko zespół cech litologicznych skał i zawartych w nich skamieniałości, odróżniający skały (i osady) powstałe w tym samym czasie, ale w różnych środowiskach sedymentacji (Amanz Gressly 1838).
[łac. facies ‘postać’, ‘oblicze’],
w starożytnej ceramice grecki rodzaj pokostu, którym pokrywano wazy;
francuski fizyk i chemik.
naczynia ceramiczne toczone na kole lub wyciskane w formie, wytwarzane w Grecji kontynentalnej, wyspiarskiej, na wybrzeżu Azji Mniejszej, na Sycylii i w południowej Italii od końca II tysiąclecia p.n.e. do III w. p.n.e.;
